# 3 - ISRAEL - Van Oeganda naar Israel

Al voor ons trouwen hadden Ramon en ik besloten om voor 5 maanden naar Israel te gaan. Ramon was derdejaars voor de studie Maatschappelijk Werker en moest een 10 maanden stage volgen. Het leek ons beiden heel tof om naar een land te gaan waar maatschappelijk werk echt nodig was, dus ons eerste idee was Afrika. Specifiek: Oeganda. Mijn moeder was daar geweest en had daar een kennis die een speciaal centrum had voor slachtoffers van de burgeroorlog. En op het moment dat we dat bedachten, was de betreffende kennis van mijn moeder ook nog eens ‘toevallig’ in Nederland.  

Wij zagen het helemaal voor ons: dit was de leiding van God, Hij wilde dit en het zou geweldig worden. We hadden de tickets al zo goed als geboekt en wisten al precies welke visums en inentingen we nodig hadden. We moesten het alleen nog ‘even’ met die mevrouw overleggen. Maar goed: wie wil nou niet gratis de hulp van een pas afgestudeerde jongerenwerker en een maatschappelijk werk studerende man? Voor ons idee was het al in kannen en kruiken, dus vol goede moed gingen wij naar de dienst waar de mevrouw moest spreken om ons idee aan haar voor te leggen. Van tevoren hadden we wel gebeden dat God ons duidelijk zou laten zien of het wel of niet moest, door de evangelisch spreekwoordelijke deur óf wagenwijd open te zetten, óf goed op slot te doen. We hadden namelijk ondanks onze grote plannen en dromen een heel groot besef van Gods plannen en waren vastbesloten om die als stel te volgen.  

Kwamen wij even van een koude kermis thuis! De mevrouw in kwestie waardeerde ons idee heel erg en zag ook zeker wel dat het zou kunnen, maar eigenlijk had ze niet het werk voor ons om te komen helpen. Het was geen harde nee, maar ook zeker niet de enthousiaste ‘ja’ waar wij op hadden gehoopt. Een klein beetje verslagen kwamen we thuis, waar we na wat overleg tot de conclusie kwamen dat deze deur eerder dicht was dan wagenwijd open. Maar goed, het plan van 5 maanden naar het buitenland zat nu toch wel echt in onze hoofden en harten en dat wilden we toch door laten gaan. Dus we baden opnieuw: God wilt u ons dan de plek laten zien waar u ons wel wilt hebben? In eerste instantie leek het stil te blijven, dus bedachten wij ons dat we dan beter zelf in beweging konden blijven. Een bewegend voertuig is tenslotte makkelijker te draaien dan een stilstaand voertuig! Ik legde wat contacten met verschillende kerken en struinde Google af naar toffe stageplekken in Oeganda en Zuid-Afrika. Na een aantal weken zoek- en mailwerk, was er nog niet echt iets concreets op ons pad gekomen en we vonden het maar erg vervelend dat we niets konden vinden, wat ook nog eens betaalbaar was voor een stel zonder goed inkomen. 

Ik wil u overal volgen, maar Israel?! 
In die tijd werkte Ramon bij de Albert Heijn in de vulploeg van de groente-afdeling. Hij moest hiervoor op de onchristelijke tijd van half 5 in de ochtend aanwezig zijn, maar daarvoor wel nog een half uurtje fietsen. Voordat hij hierheen vertrok, hield hij ook nog trouw zijn stille tijd. Tijdens de bewuste stille tijd op dit onmogelijke tijdstip hoorde Ramon God tegen hem zeggen dat hij Zacharia 1 moest lezen en dat we naar Israel moesten gaan. Daarbij vertelde God ook nog aan Ramon dat een stage vinden geen enkel probleem zou worden, dus dat we ons daar vooral geen zorgen over moesten maken. Dat laatste detail vertelde Ramon mij in eerste instantie niet. Dit was niet bewust, hij Whatsappte me heel simpel: ‘Ik denk dat God zegt dat we niet naar Afrika, maar naar Israel moeten.’

Extern was mijn reactie: ‘oh, dat had ik niet per se op de planning staan.’ Maar intern ontstond er direct dikke paniek in Lianne’s fabriek! Israel?! Het land van de bommen en granaten?! Had God het nieuws niet gezien?! Het was daar mega-onveilig en ik wilde heel graag langer van mijn huwelijk genieten dan een paar korte maandjes. ‘Eerst maar eens kijken of dat uberhaubt wel mogelijk is, misschien kan het wel helemaal niet en gaat het hele feest niet door!’, dacht ik terwijl ik driftig op zoek ging naar stages Maatschappelijk Werk in Israel. Tot mijn grote opluchting kon ik die niet vinden. Waar je bij de zoekopdracht ‘MWD Stage Oeganda’ zo een paar honderd nuttige resultaten vond, was dit bij ‘MWD Stage Israël’ zeer zeker niet het geval. Ik vond dat dus niet erg, want ik zag Israël als een land waar ik ooit als gepensioneerde dame een keer 2 weken wilde spenderen en er dan nooit meer terugkomen. Licht opgelucht stuurde ik Ramon een Whatsappje terug: ‘Je weet wel dat het heel moeilijk is om een MWD stage te vinden in Israël he? Ik kan niets vinden namelijk.’ Zo, dat was geregeld. Had ik God toch mooi tuk! Nu gauw weer op zoek naar een stage in een leuk en niet oorlogvoerend land. PLING! Een berichtje terug van Ramon: ‘Dat is gek, God zei er duidelijk bij dat een stage geen enkel probleem zou worden.’ Vanaf dit moment begon er een klein beetje overgave in mijn hart te komen. Als God zegt dat dat kan en daarmee mijn eerste verdediging van 11 uur ‘s ochtends al had neergehaald om 4 uur ‘s smiddags, had Hij misschien toch ideeen over dit alles. En als ik zeg dat ik Hem overal wil volgen, dan zou Israel daar dus ook onder moeten vallen.

Schoorvoetend zette ik mijn creatieve denken aan: wie kende ik die al eens in Israel was geweest en die misschien netwerk hadden waar we gebruik van konden maken? Na kort overleg met mijn moeder, kwamen we terecht bij een vriendin uit de kerk die voor Athletes in Action een outreach had gedaan in Israel. Daarnaast deed zij in de kerk op zondagochtend wel eens de zangleiding en dan waren het altijd Israel-achtige liedjes, dus zij was degene die ik moest hebben. En inderdaad, ze kon me veel tips en contacten geven die ik allemaal kon gebruiken om aan een stage-plek in Israel te komen. Ik ging ze stuk voor stuk af en ze waren eigenlijk allemaal erg enthousiast, maar net niet mogelijk om mee door te gaan. Uiteindelijk kwam ik bij de laatste naam op mijn lijstje: Het Israel Project. Een stichting die mensen helpt om bij maatschappelijke organisaties in Israel te komen om daar voor 3 maanden vrijwilligerswerk te doen. Het mooiste: alle projecten hadden kost en inwoning voor de vrijwilligers geregeld. De projecten sloten niet helemaal aan bij Ramon zn opdracht, maar daar konden we vast wel een oplossing voor bedenken. Dus ik regelde een belafspraak met de leider: Chris. En al gauw bleek dit de connectie te zijn die we moesten hebben. Er was namelijk een project dat nog niet op de website stond, die wel perfect aansloot bij Ramon zn stage-opdracht: dorp voor uithuisgeplaatste kinderen Neve Michael in Pardes Hannah. Vanaf daar ging het mega snel, binnen een maand was alles geregeld en binnen nog een maand hadden we de tickets naar Israel geboekt staan en stond het vast: 3 weken na ons trouwen, vertrokken wij naar Israel. En toen werd het pas echt interessant.