#4 - ISRAEL - Elke dag een training
Iets minder dan 2 maanden voor wij zouden vertrekken, hoorden we het nieuws dat drie Israelische jongens waren gekidnapped en vermoord door Palestijnse daders. Daaropvolgend ontstond er behoorlijke onrust in Israel. We gingen dus naar een onbekend land, met een voor ons redelijk onbekende cultuur en een heel erg onbekende taal, waar op het moment van onze aankomst volgens het Nederlandse nieuws veel onrust was. Je kunt begrijpen dat de dag van vertrek er dus een was met gemixte gevoelens. We hadden er veel zin in om te gaan en dit avontuur te gaan doen, maar tegelijkertijd vonden we het erg spannend. En niet alleen wij hadden het nieuws gezien, onze familie en vrienden ook en ook zij maakte zich toch wel zorgen over hoe het met ons zou gaan.
Maar goed, we waren op het vliegveld en alles was geregeld, dus we gingen afscheid nemen. Vlak voor we vertrokken gaf mijn schoonmoeder nog gauw de post die nog bij haar thuis bezorgd was. Dan konden we vanuit Israel nog even wat laatste regel dingen doen als dat nodig was. Toen iedereen uitgezwaaid was en wij door alle beveiliging heen waren, hadden we nog 2 uur voor we zouden boarden. Wij besloten dat het toen een goed idee was om de brieven door te nemen, zodat we dat in Israel niet meer hoefden te doen.
En toen zagen we hem: een brief van Ramon zijn voormalige werkgever, waar hij een klein contract had voor ons vertrek. Of we even bijna €900 terug wilden betalen, want hij had teveel geld uitbetaald gekregen. We snapten niet waarom we het moesten betalen, maar in eerste instantie ga je er natuurlijk vanuit dat het klopt. Zij zijn een grote organisatie met een professionele administratie met mensen die ervoor hebben geleerd, dus dat moet wel kloppen toch? Je begrijpt, zo’n brief lezen vlak voor je naar een onbetaalde stageplek gaat, is niet perse rustgevend. We hadden het geld wel hoor. We hadden hard gespaard voor de bruiloft en onze tijd in Israel en hadden zo’n €1500 gespaard voor leuke uitjes in Israel. Kost en inwoning waren tenslotte al geregeld. Het geld dat we hadden gehad op onze trouwdag, zouden we bewaren voor als we terugkwamen. Was een goede buffer voor de tijd dat we werk moesten zoeken. Maar ja, als we deze rekening betaalden, bleef er van ons Israel-potje nog maar iets van €600 over. Voor 5 maanden. Met zijn 2en. Balen, dat werden iets minder uitjes. ‘Ach’, dachten we, ‘gelukkig hebben we het geld’ en we gingen vol goede moed onderweg naar Kinder- en Jeugddorp Neve Michael in Pardes Hanna, Israel.
We waren nog geen twee dagen daar aangekomen, toen mijn moeder appte: ‘Ik heb hier een brief van de Belastingdienst. Mag ik hem openmaken?’. Dat mocht natuurlijk, je wilt niet te laat op onze vrienden van de Belastingdienst reageren, daar worden ze sacherijnig van. Toen stuurde mijn moeder een foto van de brieven: of we even het teveel aan toeslagen wilde terugbetalen, want we hadden meer gehad dan we recht op hadden, omdat we nu getrouwd waren. Daar ging nog bijna €300. Potverdikkeme.
Toen een week later mijn moeder appte dat we een verkeersboete hadden gehad omdat ik ergens een bord had gemist, waardoor ik te hard had gereden, was het voor Lianne even genoeg. Ik was eigenlijk gewoon ronduit in paniek: we zaten hier toch omdat God dat wilde? Waarom gebeurden deze dingen dan? Ik werd er een beetje nijdig van en stond op het punt om alles weer in te pakken en terug te gaan naar Alblasserdam.
Ramon in al zijn wijsheid stuurde me toen even naar een stille kamer om daar te bidden. Hij zei: ‘kom pas weer terug als je weer rustig bent, want volgens mij zit hier een les voor ons.’ Altijd handig zo’n man die wat minder snel overstuur is. Dus ik als een goede en gehoorzame vrouw even een momentje voor mezelf genomen en aan God gevraagd of er hier iets groters aan de hand was en wat dan. Ik kreeg het idee dat dit slechts het begin was, ik had het idee dat God tegen me zei:
‘Alles wat je hier meemaakt is een training. Dingen met geld waarmee je op mij moet vertrouwen, gebrek aan privacy, interculturele verschillen waar je mee om moet gaan, alles is een training waar je later verder mee moet. Maar zoals elke training gaat het steeds een stukje zwaarder worden en zal dit niet de laatste keer zijn dat je geldstress hebt, totdat jullie mij volledig durven te vertrouwen.’
Terwijl ik dit zo opschrijf snap ik nog steeds niet dat mijn paniek niet groter werd. Want er gebeurde iets geks. Terwijl ik dit zo opschreef (dat is een gewoonte van mij, zodat ik het later kan teruglezen en toetsen of het echt van God is geweest) werd ik niet heel erg bang en onrustig, maar kwam er een hele grote rust over me. Zo’n ‘it is well with my soul’ gevoel.
Long story short. Uiteindelijk bleek de rekening van Ramon zijn oude werkgever toch een fout te zijn die bij hen lag. Nadat we het een en ander aan mooi geformuleerde brieven hadden geschreven, kregen we bericht dat we het toch niet hoefden te betalen! Daarnaast kwamen er van verschillende kanten opeens toch extra geld binnen, waardoor we alles hadden kunnen betalen, maar nog steeds genoeg geld hadden om leuke uitjes te doen en ook geld over te houden voor als we thuiskwamen.
