Ken je het moment waarop je jaren later terugkijkt en je je dan afvraagt: ‘Was dat nou wel zo verstandig?’ Voor mij was dat moment van terugkijken na mijn huwelijksdag. Vergis je niet, ik ben heel gelukkig in mijn huwelijk. Ramon en ik zijn een hecht team, ik geniet nog elke dag van die man en we hebben prachtige kinderen uit ons huwelijk. Er is Jeremiah, een leergierig en sociaal jongetje van 3 jaar oud en Ziva, een pittige tante met een zeer duidelijke eigen mening, zelfs al is ze nog maar 1 jaar oud. Dan is er nog Eden, de nieuwste aanwinst van ons gezin, waarvan we nog niet echt karaktereigenschappen kunnen delen, aangezien ze nu net een maandje oud is. Best een goed resultaat uit ons huwelijk tot nu toe. Dus nee, ik heb geen moment spijt gehad van het trouwen zelf.
Misschien de invulling van mijn trouwdag dan? Had ik dingen op een verkeerde manier georganiseerd of een paarse jurk met gouden stippen die achteraf toch niet heel flatterend bleek te zijn? Ook dat was het probleem niet; we hebben een geweldige dag gehad met heerlijk weer en ik ben nog steeds verliefd op de prachtige foto’s van de dag. En toch is er één gedeelte van mijn trouwdag waar ik mezelf al meerdere keren voor op mijn kop heb gegeven: een lied. Want hierdoor kwam ik erachter dat God daadwerkelijk luistert naar wat wij zeggen en bidden.
Voordat ik daarover vertel is het goed om eerst even terug de geschiedenis in te duiken. Het is namelijk niet zo dat ik op mijn trouwdag een jong-gelovige was die nog nooit van het concept had gehoord dat God ons hoort. Ik ben vanaf jongs af aan christelijk opgevoed en was een jaar of 3 toen ik de diepere vragen des levens ging stellen, tot grote wanhoop van mijn moeder en groter plezier van mijn vader. Ik kende de bijbelverhalen over God die gebeden beantwoorde zo’n beetje uit mijn hoofd na jaren van ‘Namen en Feiten’ op een reformatorische bijbelschool. Ik had na onze switch naar een evangelische gemeente meer dan eens gehoord over de geloofshelden en mooie verhalen van mensen die God hoorden spreken of gebedsverhoringen hadden gehad. De verhalen vulden mij met blijdschap voor die mensen en ik vond het altijd machtig mooi om te merken dat onze God nog dezelfde was als in de tijd van de bijbel. En zelfs in mijn eigen leven had ik het al gemerkt hoor. De zomer van 2011 vertelde ik nog tegen God dat ik nou eens een keer ‘DE’ man tegen wilde komen, want ik was het wachten en maken van verkeerde keuzes een beetje zat. De september daarop ontmoette ik Ramon en vanaf daar was het al heel gauw duidelijk dat hij ‘DE’ man was.
