#7 - POEP MET GOUDEN STIPJES

Op 1 september 2017 werd ons eerste dochtertje geboren: Ziva Janoah. Alles ging gelukkig goed en Ziva was een gezond meisje, dat goed groeide. Ik was al redelijk snel weer op de been en het leven ging nu lekker verder met z’n viertjes. Ramon had het niet heel erg naar zijn zin op zijn werk, omdat hij vooral veel bezig was met administratie en niet met het helpen van zijn doelgroep. Dit was een probleem waar hij bij zijn vorige baan ook al tegen aan gelopen was, maar we hoopten nog een beetje dat het er aan lag dat hij gewoon even moest wennen. Dus Ramon ging elke werkdag met gezonde tegenzin naar Dordrecht en kwam elke werkdag met energielevels in de min thuis.

Zo rond oktober kwamen wij in contact met een van Ramon zijn neven. We spraken hem vaak en hij was al een aantal keer over de vloer gekomen. De jongen was erg aan het zoeken naar de zin van het leven, had overal al rondgekeken en kon maar geen rust vinden. Tijdens een van de avonden dat hij bij ons was, heeft hij zijn leven aan Jezus gegeven. Hij vond daarna de rust die hij al zolang had gemist en begon echt van het leven te genieten. Het contact zette door en we konden hem helpen, begeleiden in zijn nieuwe geloof en zijn honderden vragen beantwoorden. Het was intensief, maar heel mooi en hoewel het leek alsof wij heel veel aan hem gaven, gaf hij ons net zoveel terug. Vooral voor Ramon waren de gesprekken met zijn neef hetgeen wat hem de energie teruggaf die hij op zijn werk zo veel inleverde. Tot er in December iets heel naars gebeurde, wat uiteindelijk leidde tot het overlijden van Ramon zijn neef. Het was heel dubbel voor ons: we zouden hem gaan missen en vonden het zo naar dat hij nu maar zo kort van de rust in zijn leven had kunnen genieten. Tegelijkertijd waren we echt heel dankbaar dat we hem ‘op tijd’ naar Jezus hadden kunnen leiden en dat hij nu voor altijd de echte vrede zou gaan hebben.

Vooral voor Ramon was het overlijden van zijn neef erg zwaar. Hij had eigenlijk niet meer de energie voor het verwerken van zijn dood, laat staan om nog naar zijn werk te gaan.

In plaats van uitgeput thuiskomen, kwam hij nu soms zelfs huilend thuis en kwam het er op neer dat hij er wel was, maar er niet echt was. Ik maakte me zorgen, probeerde dat ook met hem te bespreken, maar een echte oplossing konden we samen ook niet bedenken. Tot Ramon op een dag belde en zei: ‘Ik zit nu al meer dan 2 uur voor me uit te staren en ik kan niets doen, ik voel me een soort verlamd en ik kan niet meer’. Toen was het voor mij genoeg en ik heb Ramon een soort van opgedragen om zijn teamleider te bellen, zich ziek te melden en naar huis te komen. Hij ging naar de huisarts, die hem doorverwees naar een psycholoog. We waren er gelukkig nog op tijd bij, maar Ramon was zwaar overspannen en stond aan het begin van een burn-out. Niet door te hard werken, maar door het verkeerde werk te doen.

Ondertussen ging het ook niet lekker met Ziva. Ergens in December begon zij steeds meer te huilen en onrustiger te worden. Mijn moeder herkende het gedrag van toen ik baby was: overstrekken, schreeuwerig huilen en vooral ‘s nachts niet goed slapen. Toen begon de hele medische molen, waarbij wij beiden erg blij waren voor de goede zorgverzekering in Nederland. We probeerden van alles: andere voeding, andere flessen en fysiotherapie, maar alles hielp of kort of niet. De huisarts had ondertussen besloten dat Ziva ‘gewoon een huilbaby’ was, dus dat er verder niets hoefde te gebeuren. In maart was het op het punt dat Ziva de hele dag aan het schreeuwen was, en we ‘s nachts ongeveer 2 uur sliepen en de rest met haar aan het lopen of autorijden waren om haar stil te krijgen. We wisten niet goed meer wat we er mee konden doen, maar begonnen wanhopig te worden. Ons kind had pijn, het consultatiebureau wilde ons helpen, maar werd geblokkeerd door de huisarts en we hadden de huisarts nodig om naar het ziekenhuis te kunnen. We besloten het systeem te omzeilen en te wachten tot de huisartspraktijk dicht was, zodat we de spoedeisende hulp konden bellen. Nadat we het verhaal 5x hadden verteld en heel erg hadden gepleit, mochten we langskomen. Daar werd Ziva opgenomen volgens het huilbaby-protocol. Niet omdat ze ons niet geloofden, maar omdat dat ervoor zorgde dat wij verplicht naar huis moesten om bij te slapen.

De volgende dag kwam er een kinderarts kijken bij Ziva, die het verhaal toch een beetje bijzonder vond. Zij besloot dat er toch foto’s van haar buik gemaakt moesten worden. De foto’s kwamen diezelfde middag nog terug. Darmen zijn normaal wit op röntgen foto’s, met hier en daar een stukje donker wat ontlasting is. Niet bij Ziva; zowel haar dikke als haar dunne darm was volledig donker. Ze waren volledig verstopt en Ziva moest op een hevige laxeer- en spoelkuur om alles weer leeg te krijgen, voordat ze konden zoeken naar de oorzaak van het probleem. Uiteindelijk heeft Ziva 4 dagen in het ziekenhuis gelegen en zijn we met een lading medicijnen naar huis gegaan. Uit verder onderzoek bleek dat Ziva een veel te lange dikke darm heeft. Gelukkig zijn de gevolgen met medicijnen goed onder controle te houden en is het nu waarschijnlijk ‘gewoon’ afwachten tot Ziva groeit.

Tegen de tijd dat Ziva thuiskwam uit het ziekenhuis was mijn batterijtje ook wel op. Ik was in September bevallen en had daarna eigenlijk niet echt de kans gehad om te ‘ontzwangeren’. In nog geen jaar tijd was ik bevallen, had ik een sterfgeval in de familie, een overspannen man waardoor ik zowel als op mijn werk als thuis aan het hulpverlenen was. Daarnaast nog een dochter met veel pijn, waarvan we niet wisten hoe het kwam, maar wat wel slapeloze nachten opleverde. Daar bovenop had ik het op mijn werk gruwelijk druk, omdat er te weinig teamleden waren voor het werk dat we hadden. Er was geen plek meer om op te laden of uit te rusten en mijn lichaam liet heel duidelijk weten dat ik moest gaan uitrusten. Na een gesprek met mijn leidinggevende besloot ik om een paar weekjes vrij te nemen, op te laden en weer aan het werk te gaan.

In die weekjes zijn Ramon en ik ook een weekendje weggeweest. Even samen, even alles op een rijtje zetten en resetten. Daar vroeg ik aan Ramon: zie je het zitten om weer te gaan werken? Het antwoord was een duidelijke nee. Toen stelden we elkaar de vraag: Als geld geen probleem was, wat zou je dan doen? Daaruit kwam videografie: het verhaal en portret van mensen vastleggen op video. Ramon zijn liefde voor mensen combineren met zijn creativiteit. Hier, in dit weekendje, na een paar maanden van poep, ontstond Ramon. Videografie. We besloten dat het bedrijfje naast Ramon zijn huidige baan zou zijn. Dan hadden we wel het geld van zijn ‘normale’ baan, maar hij kon wel zijn batterij opladen met zijn werk van het eigen bedrijfje. Vol goede moed kwamen we thuis. Tijd voor een betere en makkelijkere periode.

Maar de poep was blijkbaar nog niet op…