#6 - NEDERLAND

Afscheid.JPG

Toen Thomas was vertrokken, begon bij mij de heimwee erg toe te slaan. Ik was zwanger en wilde graag naar huis. We hadden de verjaardag van mijn moeder en mijzelf plus kerst in Israel doorgebracht en ik had opeens echt geen zin meer om Oud en Nieuw ook te moeten missen. Met wat hulp van het thuisfront boekten we een ticket terug naar huis en binnen een paar dagen zaten we in het vliegtuig. Het afscheid was heel dubbel. We wilden graag terug naar huis, maar sommige kinderen hadden echt ons hart gestolen. Zo ook het jongetje op de foto; als het had gekund had ik hem meteen geadopteerd en mee naar huis genomen. En dan hadden we natuurlijk ook nog vrienden gemaakt die we achter lieten. Maar het was goed. We stapten in de auto en vertrokken naar Ben Gurion om naar huis te vliegen.

Daar aangekomen hadden we natuurlijk nog geen huis of werk, dus hadden mijn ouders een kamer ingericht tot ons eigen huisje. Alles was er: een bed, een tafel met stoelen en ruimte voor onze kleren. Na een aantal weken vonden we een huisje in Zwijndrecht. Ondertussen was het grote solliciteren al een tijdje gaande. Ik was zelfs in Israel al begonnen, maar tot nu toe nog geen geluk, het geld begon op te raken dus besloten we ons voor de zekerheid in te schrijven bij de Sociale Dienst. Van hen moest ik minimaal 5 sollicitaties per week doen. Ik deed er al gemiddeld 5-10 per week, dus dat was niet heel anders. Ik solliciteerde op alles; schoonmaker, pizzabezorger, huiskamerassistente, receptioniste en natuurlijk jongerenwerker. Daar had ik tenslotte voor gestudeerd.

 

64 Sollicitaties, afwijzingen en geen reacties later had ik nog steeds geen baan gevonden. Toen ik in Israel was, had ik een baan gezien bij Stichting Agape. Het was mijn droombaan, het type baan waarvoor ik überhaupt was gestart met mijn opleiding. Er was alleen een nadeel van die baan: het was op giften. Ik wist niet goed wat het inhield, maar het leek me echt niet iets voor mij. Maar nu, ene paar manden later, was het vrijdagavond en moest ik nog 1 sollicitatie die week. Ik keek op de website en hoopte: misschien hebben ze nu wel een ‘normale’ baan bij die club. Op de website zag ik nog steeds de vacature voor mijn droombaan staan. Dus Ramon en ik baden en zeiden: God als dit is wat u wilt, dan doen we het, maar ik vind het wel heel spannend. Binnen een week na mijn sollicitatie was ik op gesprek en nog een week later was ik aangenomen. Ik mocht gelijk beginnen met het overnemen van iemand haar zwangerschapsverlof en kreeg daar wel gewoon voor betaald. Dat gaf me meteen de ruimte om ondertussen uit te zoeken hoe dat hele giften-systeem werkte. Ik wist van binnen dat God me bij Agape wilde hebben, om me te trainen. En dat deed Hij, op zoveel verschillende manieren.

Toen ik bij Agape begon had ik tegen God gezegd dat er wel een voorwaarde zat aan het werken bij Agape. De dag dat wij geen boodschappen konden doen voor ons kind, zou ik direct mijn baan opzeggen en iets anders gaan doen. Een paar maanden later werd Jeremiah geboren. Financieel was het heel krap, maar het ging. Tot er een tegenvaller kwam. We hadden geen reserves meer en het geld raakte op. We hadden nog €12,68 op de rekening staan, nog 12 dagen tot het volgende loon binnenkwam en Jeremiah zijn voeding was ook bijna op. ‘s Ochtends baden we: God, vandaag is die dag waar we het over hebben. Als er vandaag voor 17 uur geen wonder is gebeurd, bel ik mijn teamleider om mijn baan op te zeggen. Twee uur later werden we gebeld door onze onderbuurvrouw. Ze had een hele boel boodschappen gehad van een vriendin, maar het was veel te veel voor haar alleen. Of wij het konden gebruiken. Het was alles wat we aan voeding voor onszelf nodig hadden voor 12 dagen en we konden precies het geld gebruiken voor Jeremiah zijn voeding. Nog een paar dagen later vond Ramon een baan bij de NS en was het probleem opgelost. Later bleek dat boodschappenpakketten wel vaker terug kwamen in ons leven. Een week of twee na het eerste boodschappenpakket was er iemand uit onze kerk die op FB plaatste dat ze pakketten overhad voor mensen die dat konden gebruiken. Tot op de dag van vandaag maken we nog dankbaar gebruik van de pakketten die zij wekelijks samenstelt. Het is elke dag weer een feestje en Jeremiah en Ziva noemen het cadeautjestijd.

Het huis waar we in Zwijndrecht in wonen was Tijdelijke Verhuur, wat betekent dat het huis in de wacht staat om of gerenoveerd of gesloopt te worden. Op mijn verjaardag van het jaar 2015 kregen we te horen dat we in Februari 2016 uit het huis moesten zijn, omdat het gesloopt zou worden. We begonnen een grote zoektocht en vonden gelukkig via familie een prachtig huisje in Dordrecht. Het was niet groot, en de locatie was voor ons niet perfect, maar het was helemaal gerenoveerd en we hoefden alleen maar onze meubels te verhuizen.

Toen we een paar maanden in ons huisje woonden, merkten we al dat het op een of andere manier niet ‘ons’ huis werd. We voelden ons er niet echt thuis, vonden het ge-heen en weer naar onze vrienden en familie en ons werk erg veel tijd kosten en (vooral dit) misten de ruimte om gastvrij te kunnen zijn en mensen te kunnen opvangen in ons huis. Op een avond toen we aan het bidden waren zeiden we tegen God: We zijn super dankbaar voor dit huis en kunnen hier echt gewoon in wonen. Maar mocht u iets hebben dat iets groter is en wat meer mogelijkheden biedt, dan houden we ons aanbevolen. Ongeveer 1,5 week later kregen we een telefoontje: buren uit de flat van mijn oma hadden een huis en ze wilden dat wel aan ons verhuren. Als wij niet geïnteresseerd waren, gingen ze het te koop zetten. Mijn moeder wist verder ook niet alles, maar het was in Alblasserdam (yes!), had 3 grote slaapkamers (dubbel yes!) en we konden er eigenlijk direct in als we dat wilden (verkocht!). Ik belde Ramon op, we regelden een bezichtiging. Dit was op een maandag, de bezichtiging op een woensdag. We kwamen bij het huis aan en het was perfect in alle opzichten. Natuurlijk kon het wat werk gebruiken en moesten we een aantal dingen even opknappen, maar dat is bij elk huis. Ook budgetair gezien viel het huis zelfs nog beter dan ons huis in Dordrecht. Wij wilden dit, maar er was een probleem, we woonden nog maar een half jaar in het huis en we hadden een jaar contract. We besloten onze verhuurder te bellen en de situatie helemaal eerlijk uit te leggen. Op donderdagavond liet hij weten dat we onder ons contact uit mochten, onder voorwaarde dat er geen leegstand zou zijn en we dus wel andere huurders zouden regelen. Op vrijdag begon ik een grote zoekactie, die me 2 kijkers opleverde voor zaterdag. De eerste kijkers kwamen binnen, waren verkocht en zeiden ter plekke ‘ja’. En toen verhuisde de familie Bakker voor de 3e keer in 1,5 jaar tijd. Nu hopelijk voor langere periode. En dat is gelukt, want we wonen nog steeds met veel plezier in ons huis :)

Lianne Bakker