#5 - ISRAEL - Zwanger in Israel

Toen wij in Israel aankwamen was er in eerste instantie wat verwarring. Wij waren allebei lang en blond en hadden allebei blauwe ogen, dus waren we broer en zus. Dat kon niet anders. Toen wij hadden uitgelegd dat we getrouwd waren (uitgelegd is dus op onze ringen wijzen, want het woord getrouwd zat niet in onze 3-woorden vocabulaire Ivriet), begon het zwanger-offensief.

• Ben je al zwanger? (nee)

• Hoe lang ben je getrouwd dan? (Net iets meer dan een maandje)

• Waarom ben je nog niet zwanger dan? (zie vorig antwoord)

Gelukkig hadden ze al snel door dat dit niet een onderwerp was waar we nu heel actief mee bezig waren, dus lieten ze ons met rust. Voor 3 weken wel te verstaan. Toen begonnen de drie luidruchtige, maar wel hele lieve oude vrouwtjes met wie we in de keuken werkten opnieuw.

Nu was het zo dat ik op zich wel graag kindjes wilde, maar dat Ramon nog niet helemaal klaar was. Dus wij hadden afgesproken dat Ramon het zou laten weten wanneer hij wel zo ver was en dan gingen we wel verder kijken. Nu sta ik niet bekend om mijn geduld, dus dat moment afwachten was op zichzelf al lastig voor mij, want in mijn hoofd kon dat nog wel een jaar of 5 duren. Dan wel elke keer ondervraagd worden, en niet op blote voeten mogen lopen want dan kon je blijkbaar niet zwanger worden (?) en allerlei ander zwanger-offensief werd op een gegeven moment dus wel een beetje irritant.

Gelukkig voor mij had Ramon al redelijk gauw het licht gezien en wilde hij graag een gezinnetje starten. Zoals ik in een eerdere blog al heb genoemd, maakten wij zulke levensveranderende keuzes wel graag met God. Natuurlijk was ‘be fruitful en multiply’ een redelijk duidelijke boodschap, maar we wilden het ook volgens God zijn planning doen. We besloten op de Gideon-tour te gaan en om een teken te vragen. Dat werden er uiteindelijk drie, want ja, wat als we het verkeerd interpreteerden. Dat ging ongeveer zo

1. Ik zou met een groep dames naar een belangrijke Joodse plek gaan. Geen idee met hoeveel, maar ik was uitgenodigd. Dus wij de avond ervoor: ‘God, als we in totaal met 15 vrouwen zijn, is dat een teken.’ De volgende morgen met verzamelen telde ik 15 vrouwen, maar Rivka zou ook meegaan en die was er nog niet. En toen vertrokken we, maar zonder Rivka. Bleek dat die zich 10 minuten geleden had ziek gemeld.

2. Die vorige vonden wij nog vrij interpreteerbaar, want misschien was het wel God’s bedoeling dat Rivka mee had gegaan en hadden er dus 16 moeten zijn. ‘Dus’ baden we, ‘Als Thomas nou besluit om toch nog bij ons op visite te komen, zonder dat wij hem daartoe overhalen of hem daar überhaupt nog verder over spreken, is dat ook een teken.’ I shit you not, twee dagen later appte Thomas of ons aanbod nog stond, omdat hij toch wel graag op visite wilde komen.

3. ‘Nou nog een dan’ zeiden we. Voor de zekerheid. Als het eerst volgende appje dat we krijgen over baby’s gaat, dan gaan we ervoor. Duurde niet lang. Appje van mijn zus met een ludiek plaatje. Iets met Abraham, Sarah en de nieuwe baby. We hebben hem helaas niet opgeslagen.

Op mijn verjaardag (groepsfoto waarin ik een soort GVR ben vergeleken met de rest van het team) kreeg ik een zelfgemaakte chocoladetaart en een baby-zegen: ‘Met de hulp van HaShem (=God) ben je volgend jaar mama’. Ik weet nog dat ik toen dacht: nouuuu laten we er maar vanuit gaan dat het wat langer gaat duren. Het is en blijft natuurlijk een wonder wat niet zomaar vanzelfsprekend is. Little did I know. Ongeveer een week later kreeg ik buikgriep, de weken daarna was ik gigantisch moe (ik dacht dat dat nog door die griep kwam. Ik sliep ongeveer 18 uur op een dag en was de andere 6 uur alsnog hondsmoe). Uiteindelijk toch maar een test gedaan: positief! Kneiters, sterke zegeningen hebben die dames in de keuken.

Onder normale omstandigheden wacht je dan natuurlijk een week of 12/13 met vertellen.

Maar ik was echt behoorlijk ziek geweest en de chef maakte zich zorgen, dus die vroeg of ik al bloed had laten prikken. Ik heb hem het dus verteld, maar had daar ongeveer binnen 10 minuten spijt van.

Ik mocht NIETS meer. Zelfs een schaal met fruit naar de grote eetzaal moest nu met een kar gebracht worden, want ik mocht niet tillen. Als ik nu op blote voeten liep, werd er duidelijk verteld dat dat echt heel slecht was voor de baby en ik moest extra pauzes nemen. Dan denk je: die pauzes is toch niet het probleem? Daarbij moet je even bedenken dat wij als Nederlander aan het werken waren in een land waarin alles net wat relaxter verloopt kwa werktempo. Dus ik werkte al niet zo hard in mijn eigen ogen.

Gelukkig konden we duidelijk maken dat we echt voorzichtig zouden doen en mocht ik na een tijdje weer ‘normaal’ werken. Thomas kwam al redelijk snel langs, wat voor ons bijna 2 weken aan vakantie betekende. En daarna was het al snel tijd om terug naar Nederland te gaan. Zwanger. Dat kon nog wel eens interessant worden.