#9 - PROEFREIS NAAR AMERIKA

De proefreis naar Amerika kwam er aan. We moesten nog een aantal dingen regelen: een huur auto en een verblijfsplek voor de laatste week. De eerste twee weken mochten we bij de voorganger en zijn familie in huis blijven! Super lief, want dit scheelde ons veel geld en het maakte de communicatie een stuk makkelijker. De derde week wilden we alleen graag een plekje voor ons zelf. Zo konden we een aantal dingen goed doorspreken, en ook nog even vakantie konden vieren voor we weer naar huis zouden gaan.

Tegen de tijd dat het bijna zover was, hadden we al wel een auto (leuk detail: natuurlijk wel met extra verzekering, want je weet het maar nooit) gevonden, maar we konden geen AirBnB vinden die binnen ons budget lag. We hadden natuurlijk een aantal tegenvallers gehad, waardoor we minder hadden gespaard dan we waren. Daarnaast is Amerika een duur land, niet alleen in gezond voedsel, maar ook in huisvesting. Nu is het zo dat Ramon en ik onderdeel zijn van een online mentorprogramma voor families. Een groot gedeelte van de andere deelnemende families wonen in Amerika. We trokken de stoute schoenen aan, legden kort de situatie uit en vroegen of er iemand was die in de buurt een huis/vakantiehuisje had dat wij konden huren. Binnen no time reageerden de organisatoren van het programma dat ze ons graag $700 wilden overmaken om een mooie AirBnB te kunnen boeken! We stonden versteld en hadden dit dus echt niet verwacht! In plaats van dat we nu geld moesten betalen voor een plek in iemands huis, konden we ‘gratis’ in een AirBnB!

Het was zover: 4 september. De tassen waren ingepakt (alleen handbagage voor 3 weken!), mijn moeder bracht ons naar Brussel (thanks mam!) en onze reis kon beginnen! Na een reis zonder vertragingen, met kinderen die het perfect deden in het vliegtuig en geen problemen bij de douane, liepen we de drukkende warmte van Maryland, USA in. Uiteindelijk kwam de beloofde shuttle bus opdagen, die ons naar de huurauto bracht. Toen moesten we nog ‘even’ 2 uur en 15 uur rijden naar het huis van de voorganger. Ik zei nog tegen Ramon: ze hebben hier in Amerika een heel stuk meer stopborden en ze zijn hier nog een stuk belangrijker dan in Nederland, dus daar moeten we echt op letten (moet je even onthouden, leuk detail). Uiteindelijk kwamen we rond een uur of half 12 ‘s avonds aan bij onze bestemming, waar we direct ons bed in doken.

Het was heel goed. Het klikte meteen leuk met de voorganger en zijn vrouw, onze kinderen speelden ook goed samen en we hebben de eerste week rustig aan gedaan. Veel samen gepraat, kennis gemaakt en uiteindelijk was het daar: de eerste keer dat we naar de kerk zouden gaan. We hadden er zin in! Het regende een beetje, maar dat hield ons niet tegen: wij hadden een mooie huurauto. Kevin en Erica vertrokken eerst, wij gingen daarna, blijkbaar met een andere route. Uiteindelijk kwamen we op een kruispunt terecht met een stopbord. Dat stopbord zag ik bijna op tijd. Net niet helemaal, dus ondanks dat ik vol in de remmen ging en mijn stuur al zover mogelijk omgooide, raakte ik toch een auto die van links kwam. De mevrouw in die auto was nogal overstuur en dat liet ze ook goed merken. Al met al moest onze auto weggesleept worden. We belden Kevin, die ons kwam ophalen, we waren best wel geschrokken, maar we zouden hoe dan ook naar de kerk gaan en we regelden het auto-gebeuren wel op maandag, nu was toch alles dicht.

Maandag regelden we inderdaad alles en die vrouw zei: ‘oh ik zie dat jullie een aanvullende verzekering hebben. Goed gekozen, want nu wordt alles geregeld en het kost jullie niets. Waar zijn jullie nu? Dan regel ik dat er een nieuwe auto wordt gebracht.’Een paar uur later werd de auto gebracht. Waar Ramon en ik verwachtten dat ze ons een iets minder luxe model zouden geven ivm het ongeluk, kregen we een gloednieuwe SUV voor de deur!

We hebben in die drie weken dat we er waren een goed beeld gekregen van de gemeente en de potentie ervan. Ook bleek uit de gesprekken en onze observaties wel goed wat we zouden kunnen betekenen. Er ontstonden al heel gauw nieuwe vriendschappen en Ramon en ik werden met de dag enthousiaster. We geloofden dat het goed zou komen en vonden het eigenlijk zelfs moeilijk om weer naar huis te gaan. We wilden aan de slag! Maar ja, je moet natuurlijk wel de goede wegen volgen op visum gebied, en we moesten gauw naar huis om te beginnen met de fondswerving, dus we namen afscheid. Thuis wachtte mij een nieuwe taak: ik was door Agape gedetacheerd om het Missionair jongerenwerk bij onze huidige gemeente op te zetten en de rest van het tienerwerk coördineren. Mijn team en ik zouden de huidige jongensclub verhuizen naar een nieuwe locatie en dit ook verder uitbouwen. Ook daar had ik zin in, dus we gingen gauw. Hoe sneller we gingen, hoe sneller we ook weer terug konden komen. Hoopten we.

Ondertussen zijn we een jaar verder van elke keer nieuwe dingen uitzoeken en proberen en telkens teruggaan naar de tekentafel. Want Amerika in komen, dat blijkt nog een heel gedoe op zichzelf!