#11 - DICHTE DEUREN, OPEN RAMEN (2)
Vorige week beschreef ik de verschillende dingen die we hebben geprobeerd om USA binnen te komen voor langere perioden. Na veel tegenslagen, maar ook grote zegeningen, hadden we een gesprek dat ook onze nieuwe plannen weer verpestte. Daar gaan we nu verder.
Het telefoongesprek
De vrouw van Visa Versa vertelde ons het volgende:
Hoewel het visum geldig is voor 10 jaar, mag je maximaal 6 maanden per keer in Amerika zijn, dus de 8 maanden moet je sowieso loslaten.
Wanneer je een lange termijn visum aanvraag doet en hij wordt afgewezen heb je nooit meer recht op het Visa Waiver Program waarmee je ‘gratis’ Amerika inkomt, wanneer je er minder dan 3 maanden wilt spenderen. Dat betekent dat je elke keer dat je USA in wilt, €160 p.p. moet neerleggen, met de kans dat je niet wordt toegelaten.
Ze vertelde ook dat de kans op afwijzing zo goed als 100% was, omdat we van plan zijn te gaan helpen in een kerk. Alles wat met geloof te maken heeft, doet het Amsterdamse Amerikaanse Consulaat af als ‘sektarisch’, dus wijzen ze alle visumaanvragen die daar om draaien af.
Haar advies: ga deze molen niet in, want je komt er gegarandeerd uit zonder visum en met een probleem voor volgende keren naar USA reizen.
Onze twijfels
Ramon en ik waren er goed kapot van. En nu dan? Wat doe je in een situatie waarin je zeker weet dat je geroepen bent, er een heleboel bevestigingen en zegeningen zijn, maar tegelijkertijd ook heel veel deuren dicht gaan?
Want hoe maak je onderscheid? Zijn al deze tegenslagen te interpreteren als God die nu de deur dicht aan het doen is of is het juist tegenstand van de andere partij die juist wil zorgen dat we niet op Gods pad blijven wandelen?
En heel eerlijk? We vonden het ook heel moeilijk naar onze omgeving toe. We zijn ons erg bewust van het feit dat we soms bijzondere keuzes maken, die veel mensen niet begrijpen. En ook van het feit dat er mensen zijn die niet geloven dat we dit doen omdat we een roeping ervaren. Dat is natuurlijk allemaal toegestaan en heel vaak hebben we hier niet zo’n last van. We houden nog steeds van al deze mensen, ondanks het verschil van mening. Maar Ramon en ik hadden het allebei zo tof gevonden als we door deze reis naar Amerika een getuigenis konden zijn dat God nog steeds zendt. En dat Hij nog steeds alles in Zijn hand heeft, zelfs als het van tevoren onmogelijk lijkt te zijn. Een gegeven dat wij beiden nog steeds met ons hele hart geloofden en geloven, maar wat nu voor ons idee niet echt zichtbaar was voor de mensen om ons heen.
We vroegen aan God: Waarom doet U nou niet gewoon even ‘pats, boem, hier heb je een visum en de fondsen die je nodig hebt'? In plaats daarvan was het: we gaan twee jaar. Oh nee, toch niet, 8 maanden en dan weer 4 maanden. Oh, wacht, dat gaat ook niet door.
Bidden, zoeken naar wijsheid en een nieuw plan
Ramon en ik wilden terug naar de tekentafels, maar er was niet zoveel meer om te tekenen. We hadden eigenlijk 2 opties, die geen van beiden ultiem waren.
Met twee voeten naar voren en de ogen dicht in het diepe springen en geloven dat God ons dat visum + alle fondsen zou gaan geven. Risico/Nadelen: Het kost $800 om alleen de aanvraag te doen, met 99% kans op afwijzing, die leidt tot elke keer dat we naar USA gaan weer $800 betalen.
Dat risico niet nemen, en op een regulier toeristenvisum gaan. Nadelen: we kunnen slechts 3 maanden per keer, we moeten ons huurhuis hier in Nederland aanhouden, dus extra kosten en als we eventueel nog een keer erheen willen, levert dat weer kosten van een vliegticket op.